niets in het leven is vanzelf sprekend

𝑺𝒐𝒎𝒔 𝒍𝒐𝒑𝒆𝒏 𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒏𝒈𝒆𝒏 𝒂𝒏𝒅𝒆𝒓𝒔 𝒅𝒂𝒏 𝒅𝒂𝒕 𝒋𝒆 𝒛𝒆 𝒗𝒆𝒓𝒘𝒂𝒄𝒉𝒕. 𝑵𝒊𝒆𝒕𝒔 𝒊𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒍𝒆𝒗𝒆𝒏 𝒊𝒔 𝒗𝒂𝒏𝒛𝒆𝒍𝒇𝒔𝒑𝒓𝒆𝒌𝒆𝒏𝒅, 𝒊𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒅𝒂𝒈𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌𝒔 𝒍𝒆𝒗𝒆𝒏 𝒌𝒖𝒏𝒏𝒆𝒏 𝒘𝒆 𝒅𝒊𝒕 𝒏𝒐𝒈 𝒘𝒆𝒍𝒆𝒆𝒏𝒔 𝒗𝒆𝒓𝒈𝒆𝒕𝒆𝒏. 𝑻𝒐𝒕 𝒘𝒆 𝒘𝒆𝒆𝒓 𝒆𝒗𝒆𝒏 𝒎𝒆𝒕 𝒅𝒆 𝒏𝒆𝒖𝒔 𝒐𝒑 𝒅𝒆 𝒇𝒆𝒊𝒕𝒆𝒏 𝒘𝒐𝒓𝒅𝒆𝒏 𝒈𝒆𝒅𝒓𝒖𝒌𝒕. Het is vrijdagmiddag als mijn telefoon gaat op mijn scherm zie ik dat mijn schoonmoeder belt. Ik neem de telefoon op en hoor haar enthousiaste stem….‘Bianc je raad het nooit mijn gezin in Ankara gaat bevallen, een week eerder dan de uitgerekende datum. Ik vlieg er morgen naar toe. Ons gezin wat we samen zouden doen loopt al een week overtijd en begint ook juist vandaag met rommelen. Dat betekend dat ik het gezin niet vier dagen maar alle dagen zal bijstaan. Ons oorspronkelijk idee van ieder vier dagen gooien we meteen overboord, plannen en baby’s het blijft een onmogelijke opgave. In de middag stuur ik het gezin een berichtje dat ik de zorg van Ria zal overnemen. Ik vraag aan het gezin hoe het met hen gaat en samen nemen we nog even wat praktische informatie door. Het is fijn te weten dat de verloskundige net is langs geweest en dat ze al 1 a 2 cm ontsluiting heeft, het strippen heeft wat geholpen de weeeen worden krachtiger maar zijn nog goed weg te puffen, schrijft ze. Het gezin heeft aangegeven graag in het ziekenhuis te willen bevallen, in dit geval ga ik als kraamverzorgende geen assistentie verlenen bij de bevalling in het ziekenhuis. Dit omdat het ziekenhuis hiervoor haar eigen team heeft. Ik spreek met het gezin af dat ze mij een berichtje sturen als ze naar het ziekenhuis vertrekken en mij bellen als de baby geboren is. Nu begint ook voor mij het wachten op wat er komen gaat. Het is rond half tien als ik besluit om naar bed te gaan en nog even een stukje van mijn favoriete serie te kijken. Voor ik ga slapen check ik nog even mijn telefoon op berichten en zet hem voor de zekerheid niet op stil. En al snel val ik in een diepe maar onrustige slaap. Maar dan… de telefoon gaat. Nog niet helemaal wakker neem ik de telefoon op. “Hallo met Bianca” aan de andere kant van de telefoon hoor ik een mannen stem. We need you to come the baby is comming… uhuhh enigszins verbaasd dringt het tot me door dat ik de aanstaande vader aan de telefoon heb. De bevalling gaat sneller dan verwacht legt hij uit, het ziekenhuis gaan we niet meer halen. Ik antwoordt hem dat ik er direct aankom. Zo snel als ik kan stap ik mijn bed uit, maak ik me klaar en vertrek ik met de auto richting het gezin. Onderweg zijn er opvallend veel auto’s, het is vrijdag laat in de avond bijna middernacht. Misschien is iedereen wel onderweg naar een gezellig avondje stappen met vrienden bedenk ik me. Het is altijd een uitdaging om het juiste huis te vinden, maar gelukkig vindt ik het huis al snel en parkeer ik mijn auto half op de stoep omdat er verder geen parkeerplekken vrij zijn. De lampen in huis staan aan en de deur is alvast open gelaten, als ik binnenstap is het stil in huis. Om te laten weten dat ik er ben roep ik onderaan de trap ‘hallo ik ben er, maar het blijft stil ik roep nog eens en even dacht ik ben ik wel in het goede huis? Dan hoor ik de stem van de verloskundige we zijn boven kom maar verder hoor. Met mijn weegschaal en tas in de hand loop ik naar boven. Ik doe de slaapkamer deur open en wordt blij verrast. Ik zie een trotse papa en mama, de baby is al geboren!